«Μου αρέσει πάντα
να προσπαθώ για το καλύτερο»
{του Θανάση Παντέ}
Τόσα χρόνια που γνωρίζω τον Γιώργο Λαζαρίδη κι έχω τη χαρά να συντονίζω κάθε χρόνο την εκδήλωση απολογισμού που οργανώνει, ποτέ δεν είχαμε κάνει μια συνέντευξη για την έτσι κι αλλιώς περιπετειώδη όσο και συναρπαστική πορεία της ζωής του.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία εξελίσσεται σε θρίαμβο της θέλησης, αποκαλύπτοντας τις απεριόριστες δυνατότητες που έχει ένας άνθρωπος μέσα του και που δεν τις γνωρίζει, αν δε συμβεί κάτι που θα είναι οριακό στη ζωή του και θα τη σημαδέψει.
Σε μια τέτοια οριακή κατάσταση βρέθηκε με το ατύχημά του ο Γιώργος σε ηλικία 19 χρόνων, που του στέρησε τη δυνατότητα να περπατήσει και τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, διακόπτοντας βίαια την πορεία του σε μια ζωή «κανονική», όπως των νέων της ηλικίας του.
Κι ενώ για άλλους που βρέθηκαν στη θέση του η ζωή θα μπορούσε να τελειώσει, για τον Γιώργο αυτή η νέα πραγματικότητα, οδυνηρή ασφαλώς στις προεκτάσεις της, αποτέλεσε την αφετηρία για μια νέα αρχή, που θα τον οδηγούσε στη σημερινή του καταξίωση ως διεθνούς αθλητή και παραολυμπιονίκη στο τένις με αμαξίδιο.
Η θέληση για ζωή έκανε τον Γιώργο να καταφέρει ό,τι φαινόταν ακατόρθωτο, να κινείται με το καροτσάκι του, να ταξιδεύει, να αγωνίζεται και να κερδίζει καθημερινά το δικαίωμα στη χαρά της ζωής.
Ο Γιώργος τα κατάφερε, λοιπόν, κι όχι μόνο στο αθλητικό μέρος, λαμβάνοντας μέρος σε αμέτρητους εντός κι εκτός Ελλάδας αγώνες τένις με αμαξίδιο, επιτυγχάνοντας σημαντικές νίκες. Τα κατάφερε και σε κοινωνικό επίπεδο, γιατί είναι πλέον παράδειγμα προς μίμηση για άλλους συνανθρώπους μας με ειδικές ανάγκες να σπάσουν το κέλυφος της εσωστρέφειας στο οποίο λόγω της δυσκολίας τους έχουν κλειστεί και να βγουν στη ζωή, διεκδικώντας ό,τι δικαιωματικά τούς ανήκει.
Η δε συμβολή του στη βελτίωση των συνθηκών ζωής και καλύτερης μετακίνησης των ΑΜΕΑ στην Καλαμάτα είναι καθοριστική και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η αναγνωρισιμότητά του έχει ξεπεράσει πια τα τοπικά όρια.
Ο Γιώργος Λαζαρίδης αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, ώστε να γίνουμε καλύτεροι ως άνθρωποι, προσπαθώντας καθημερινά για το δικαίωμα στη ζωή.
Συγχωρήστε μου τη μακροσκελή εισαγωγή, αλλά, πιστέψτε με, ο Γιώργος Λαζαρίδης είναι αντάξιος των καλύτερων λόγων.
Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για το περιοδικό λίγες μέρες πριν αναχωρήσει για ένα ακόμα τουρνουά.
Μερικά από όσα είπαμε είναι κι αυτά που ακολουθούν:
-Γιώργο, ας ξεκινήσουμε με αυτό. Είσαι ευχαριστημένος από τον απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε;
«Θεωρώ πως πήγαμε καλά, θα μπορούσαμε βέβαια καλύτερα, αλλά νομίζω πως σημασία έχει να κοιτάμε μπροστά. Μπορώ να πω, πάντως, πως το 2016 πραγματοποιήθηκε ένα όνειρο που είχα χρόνια κι αυτό είναι το τουρνουά τένις με αμαξίδιο που έγινε στη Μεσσηνία, το Αρχαία Μεσσήνη Open».
-Το 1ο Τουρνουά Αρχαία Μεσσήνη Open, που εσύ εμπνεύστηκες και οργάνωσες ήταν επιτυχημένο, τι ετοιμάζεις για τη συνέχεια;
«Ήταν ένα όνειρο ζωής για μένα, δεν το κρύβω, η οργάνωση αυτού του τουρνουά και χάρηκα που έγινε και πέτυχε. Ασφαλώς και θέλω να συνεχίσω και ήδη έχω ξεκινήσει τις σχετικές προετοιμασίες. Έχει μεγάλη σημασία για μένα να έρχονται αθλητές από πολλές χώρες του κόσμου για να λάβουν μέρος σε αυτούς τους αγώνες και συγχρόνως να έχουν την ευκαιρία να επισκεφθούν και να γνωρίσουν τις πανέμορφες περιοχές της Μεσσηνίας».
-Σε ενδιαφέρει ο αθλητικός προορισμός;
«Είναι στις προτεραιότητές μου και θεωρώ πως το τουρνουά στην Αρχαία Μεσσήνη Open συμβάλλει και προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι, άλλωστε, και ένας από τους λόγους που με έκαναν να δώσω το “παρών” και να μιλήσω σε εκδήλωση του Σχολείου Τουρισμού Καλαμάτας».
-Εκτός από τη διοργάνωση του 2ου Τουρνουά Αρχαία Μεσσήνη Open, έχεις ξεκινήσει και προετοιμασία για το 2017;
«Η προετοιμασία δε σταματά ποτέ και πλέον έχω αυξήσει τις προπονήσεις για τους αγώνες που πρόκειται να δώσω σε Ελλάδα και εξωτερικό, φιλοδοξώντας να πάω όσο καλύτερα γίνεται.
Το 2017 μπορώ να πω ότι ξεκίνησε καλά, αλλά σίγουρα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα να διανύσουμε».
-Απώτερος στόχος σου είναι η Ολυμπιάδα του Τόκυο;
«Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να μιλήσουμε για την Ολυμπιάδα του Τόκυο, που θα γίνει το 2020. Άλλωστε, ήμουν και πέρυσι εκεί, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, κι όπως ξέρεις, έχω ήδη πάει σε άλλες δύο Παραολυμπιάδες, στο Πεκίνο και το Κέιπ Τάουν».
-Εκτός από τον αθλητισμό, υπάρχει και η προσωπική ζωή…
«Τώρα ο χρόνος μου στρέφεται, κυρίως, στον αθλητισμό, τις αναγκαίες προπονήσεις και τα αθλητικά ταξίδια, που είναι πολλά λόγω των συμμετοχών σε ελληνικά και διεθνή τουρνουά τένις.
Όταν περισσεύει χρόνος, μου αρέσει να κάνω εξορμήσεις στη φύση, εκδρομές και να συμμετέχω σε δράσεις, φυσικά και να κάνω γνωριμίες. Δεν μπορώ να πω, όμως, ότι είναι ο γάμος στις προτεραιότητές μου, όμως ο έρωτας είναι, κι αυτό, νομίζω, είναι το σημαντικότερο, αρκεί βέβαια να βρεθεί το κατάλληλο πρόσωπο».
-Σε εμπνέει ο έρωτας;
«Όπως όλους τους ανθρώπους, ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη όταν υπάρχει στη ζωή μας και, βέβαια, την κάνει ωραιότερη, ακόμα κι όταν μας ταλαιπωρεί με τα διάφορα τερτίπια του».
-Υφίστασαι αυτές τις ταλαιπωρίες;
«Έχω δεχθεί κι εγώ τις συνέπειές του».
-Επαγγελματικά τι γίνεται; Τι σκοπεύεις να κάνεις;
«Δεν είναι εύκολη μία απάντηση. Ομολογώ πως δεν το έχω σκεφτεί ακόμα όπως ίσως θα έπρεπε, γιατί δεν έχω τον αναγκαίο χρόνο, αφού οι αγωνιστικές μου δραστηριότητες είναι πολλές και συνεχείς και αποτελούν προτεραιότητά μου.
Αργότερα, βέβαια, θα το σκεφτώ και, μάλιστα, πολύ σοβαρά. Εκείνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως, όποια επαγγελματική δραστηριότητα κι αν ακολουθήσω, θα έχει πάντα σχέση με τον κόσμο. Μου αρέσει η συναναστροφή με τους ανθρώπους. Αυτή μου η δραστηριότητα, πάντως, θα έχει σχέση με τον τουρισμό και την προσβασιμότητα οπουδήποτε είναι απαραίτητη.
Προς το παρόν, πάντως, και επειδή δε μου αρέσει να μένω στάσιμος και θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι, έχω κάνει αίτηση για να σπουδάσω στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Ευρωπαϊκών Σπουδών. Πιστεύω στη δια βίου μάθηση και έχει, νομίζω, μεγάλη σημασία να μαθαίνουμε όσο γίνεται περισσότερα πράγματα, για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι».
-Η πολιτική έχει θέση στη ζωή σου;
«Με ενδιαφέρει, όπως άλλωστε πρέπει να μας ενδιαφέρει όλους, αν θέλουμε να θεωρούμαστε πολίτες. Παρακολουθώ όσο μπορώ τα πολιτικά πράγματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι κομματικοποιημένος».
-Σε έχει απασχολήσει η σκέψη να πολιτευτείς κάποια στιγμή;
«Δεν μπορώ να πω ότι είναι άμεση προτεραιότητα, ούτε θεωρώ ότι έχω τις αναγκαίες γνώσεις. Θα με ενδιέφερε, όμως, κυρίως στο χώρο της Αυτοδιοίκησης, να ασχοληθώ με θέματα που γνωρίζω και να προσφέρω… Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο χρόνος θα δείξει».
-Τον τελευταίο καιρό εμφανίζεσαι συχνά και στο ραδιόφωνο…
«Ναι, κάθε δεύτερη Τρίτη συμμετέχω στη ραδιοφωνική εκπομπή που πραγματοποιεί στον Alpha ο Σπύρος Χαριτάτος, με τον οποίο κάναμε μια εκπομπή στην Καλαμάτα. Μπορώ να πω ότι με τιμά με τη φιλία του και τον ευχαριστώ».
-Η εμπειρία από τη συμμετοχή σου στους Μαραθώνιους Αθήνας και Σπάρτης;
«Συγκλονιστική, αναμφισβήτητα, και μου δίνεις μια ευκαιρία να ευχαριστήσω το συναθλητή και φίλο μου, Διονύση Μάλαμα, που ήταν μαζί μου».
-Σκέφτεσαι να ξαναλάβεις μέρος;
«Δε θα έλεγα όχι για μια ακόμα εμπειρία».
-Σου αρέσει να ρισκάρεις;
«Μου αρέσει να παίρνω ρίσκα, αλλά δε θέλω να προκαλώ κιόλας. Μου αρέσει, πάντως, να δοκιμάζω νέες εμπειρίες. Με κρατούν σε εγρήγορση και με αναζωογονούν».
-Έχεις πολλούς φίλους και νομίζω δεν είναι τυχαίο…
«Χαίρομαι να μιλάω για τους φίλους μου. Έχω πολλούς και νιώθω ευλογημένος γι’ αυτό. Δεν είναι καθόλου υπερβολή, πίστεψέ με. Με αντιμετωπίζουν ισότιμα και αισθάνομαι άνετα μαζί τους. Συμμετέχουμε σε κοινές δράσεις, έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα, και είναι κοντά μου, με στηρίζουν και ασφαλώς έχουν διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στο πώς βλέπω τη ζωή.
Εκτός από τους φίλους που είναι συνέχεια κοντά μου, σημαντική βοήθεια στην προσπάθειά μου έχω κι από τους χορηγούς μου και, βέβαια, τον προπονητή και την οικογένειά μου.
Όλοι αυτοί με στηρίζουν και τους ευγνωμονώ. Όλοι αυτοί μου δίνουν δύναμη να προσπαθώ συνέχεια για το καλύτερο αποτέλεσμα κι έτσι θα συνεχίσω».
-Την κρίση που όλοι βιώνουμε πώς την αντιμετωπίζεις;
«Με έχει αγγίξει, όπως τους περισσότερους άλλωστε. Μέσα στην κοινωνία βρίσκομαι και δεν μπορώ να αγνοήσω τι γίνεται γύρω μου.
Προσπαθώ, όμως, όσο μπορώ, να τη βάζω στην άκρη, αντιμετωπίζοντάς τη με δημιουργικές δράσεις. Από την άλλη πλευρά, μπορώ να πω ότι είμαστε τυχεροί όσοι ζούμε στην Καλαμάτα, που αποπνέει μια αύρα αισιοδοξίας.
Μέσα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση μου αρέσει η επικοινωνία που έχω εδώ και κάποια χρόνια με τα παιδιά των σχολείων, στα οποία μεταφέρω στιγμές από τις εμπειρίες της ζωής μου. Τα παιδιά μέσα από τις ιδέες και τις απόψεις τους μας δείχνουν το δρόμο για να αλλάξουν πολλά στη χώρα μας προς το καλύτερο. Τα παιδιά, Θανάση, είναι ελπίδα, απ’ αυτά θα αλλάξει η κοινωνία και θα έρθει ένα καλύτερο μέλλον».
-Η σχέση σου με τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ειδικές δυσκολίες είναι συνεχής…
«Δε θα μπορούσε να μην είναι, άλλωστε είμαι κι εγώ ένας απ’ αυτούς και καταλαβαίνω τις δυσκολίες τους. Προσπαθώ, λοιπόν, να βρίσκομαι κοντά τους. Η επικοινωνία μαζί τους μου δίνει γνώσεις, και τους δίνω κι εγώ τις δικές μου. Προσπαθώ να τους ενθαρρύνω να βγουν από το σπίτι και να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, που είναι πηγή ζωής για όλους. Γι αυτό, άλλωστε, φτιάξαμε και το Σύλλογο ΔΙΑΦΟΡΟΖΩ και χαίρομαι πολύ για την απήχηση που έχει».
-Η Καλαμάτα, που ξέρω πόσο την αγαπάς και ζεις σε αυτήν, πόσο φιλική είναι για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες;
«Μπορώ να πω ότι έχουν γίνει αρκετά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη κοινή προσπάθεια, ώστε να γίνει περισσότερο ανεκτική και φιλική σε κάθε είδους διαφορετικότητα και, βέβαια, προσβάσιμη σε όλους.
Επίσης, θεωρώ ότι είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο Δήμος Καλαμάτας τοποθέτησε το ειδικό μηχάνημα «τρακ» στην παραλία της Ανάστασης και μπορούν να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα τα ΑμεΑ. Χρειάζεται, ωστόσο, να υπάρχει κι ένας υπάλληλος εκεί που να ασχολείται με τη διαχείριση της κατάστασης, κι αυτός, βέβαια, δεν μπορεί να είναι ο ναυαγοσώστης, που έτσι κι αλλιώς έχει άλλον ρόλο».
-Επειδή ήρθες πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο και μάλιστα σε πολύ νεαρή ηλικία, πώς σκέφτεσαι σήμερα το ενδεχόμενο;
«Φυσικά και το σκέφτομαι, και νομίζω ότι είναι πολύ λογικό αυτό. Άλλωστε, βρέθηκα μπροστά του στα 19 μου χρόνια και τελικά επέζησα. Να σου πω κάτι, φίλε, στη ζωή μου έμαθα να παλεύω και να προσπαθώ συνεχώς για το καλύτερο. Νιώθω τυχερός που ζω και δοξάζω το Θεό γι’ αυτό. Ναι, συνάντησα το θάνατο στα 19 μου χρόνια, αλλά ήμουν τυχερός και έζησα. Και μέσα από το σκοτάδι ανέτειλε ο ήλιος.
Η ζωή είναι ωραία και αξίζει να ζούμε και να προσπαθούμε, όσο μπορούμε περισσότερο, να την κάνουμε καλύτερη για όλους μας».
Έκθεση εικόνων
Leave feedback about this