Μια Καλαματιανή στο ΣΚΑΪ και στη μάχη για την ενημέρωση
{συνέντευξη στον Σταύρο Χ. Μαρτίνο }
Ομορφαίνει και γλυκαίνει την εικόνα που εκπέμπουν οι τηλεοπτικοί μας δέκτες. Εργάζεται σκληρά για την ενημέρωση των πολιτών της χώρας. Τη βλέπουμε από την τηλεοπτική συχνότητα του ΣΚΑΪ να παρουσιάζει τα ρεπορτάζ της σε δελτία ειδήσεων, στις εκπομπές των Λυριτζή και Οικονόμου, της Εύας Αντωνοπούλου και των άλλων γνωστών δημοσιογράφων του πρώτου πλέον ενημερωτικού σταθμού της Ελλάδας.
Είναι η Καλαματιανή δημοσιογράφος Λήδα Χριστοπούλου, κόρη του γνωστού κομμωτή της πόλης Κωνσταντίνου. Είναι μια νέα γυναίκα που είχε πάθος με τη δημοσιογραφία από παιδί και έχει καταφέρει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα με πολλή δουλειά, μέσα στην πιο δύσκολη περίοδο εδώ και δεκαετίες για τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους.
-Μια Καλαματιανή συμμετέχει στη μάχη της ενημέρωσης των πολιτών της χώρας, μέσα από την τηλεοπτική συχνότητα του ΣΚΑΪ. Πόσο σκληρή είναι η μάχη αυτή; Είναι αλήθεια ότι οι δημοσιογράφοι δουλεύουν όλη μέρα και δεν έχουν προσωπική ζωή; Ισχύει αυτό για όλους τους δημοσιογράφους;
Είναι σκληρή αυτή η μάχη (σ.σ. της δημοσιογραφίας)… ειδικά στις μέρες μας. Η ενημέρωση δε σταματά να τρέχει και πρέπει να τρέξεις κι εσύ μαζί της. Πριν από μια πενταετία μια συνάδελφος μου είπε: «Λήδα, τη δημοσιογραφία την παντρεύεσαι, ξαπλώνει δίπλα σου το βράδυ». Τότε δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Τώρα καταλαβαίνω. Είσαι 24 ώρες το 24ωρο «εκεί». Πας στο περίπτερο για τσίχλες και με την άκρη του ματιού σου «σκανάρεις» τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Πας για έναν καφέ, βλέπεις κάτι ενδιαφέρον και σκέφτεται «Α, αυτό πρέπει να το κάνω ρεπορτάζ». Πριν κοιμηθείς κάνεις 150 «τσεκ» σε e-mail και sites, γιατί «ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να έχει γίνει». Τελικά, όντως την «παντρεύεσαι» τη δημοσιογραφία! Δε σημαίνει όμως ότι δεν έχεις και προσωπική ζωή. Όποιος θέλει, βρίσκει χρόνο για όλα! Νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους όσοι εργάζονται στην ενημέρωση.
-Σε βλέπουμε στην τηλεόραση στο ελεύθερο ρεπορτάζ, που είναι και από τα δυσκολότερα. Μας περιγράφεις γιατί είναι δύσκολο; Υπάρχει άλλο ρεπορτάζ που θα ήθελες να κάνεις;
Από τα δυσκολότερα ίσως, όμως και το πιο ενδιαφέρον. Με το ελεύθερο ρεπορτάζ η κάθε μέρα είναι τελείως διαφορετική. Συντάξεις, πορείες, σεισμοί, φωτιές, πρόσφυγες, τουρισμός κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ… Περιλαμβάνει τα πάντα και αυτό μου αρέσει… δε με περιορίζει και –προς το παρόν- δε θέλω να αλλάξω τμήμα.
-Πότε και πώς «κόλλησες την αρρώστια» να σου αρέσει η δημοσιογραφία; Στον ΣΚΑΪ πώς είναι;
Από πολύ μικρή! Με θυμάμαι γύρω στα 10 να γράφω σε μια παμπάλαια ψιλοχαλασμένη γραφομηχανή ιστορίες που έβγαζα από το μυαλό μου. Με θυμάμαι, επίσης, να παίρνω και «ραδιοφωνικές συνεντεύξεις» από την ξαδέλφη μου, την Όλγα! Πολύ γέλιο! Ώρες ατελείωτες της έκανα ερωτήσεις… «Λήδα, φτάνει», μου έλεγε. «Σταμάτα, παιδί μου, σε ακούνε οι ακροατές μας» της απαντούσα εγώ.
Στον ΣΚΑΪ περνάω πολύ καλά. Ακούγεται κλισέ, αλλά εκεί βρήκα μια δεύτερη οικογένεια. Εν τω μεταξύ, ο σταθμός βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην πρώτη γραμμή και μου αρέσει που είμαι μέρος αυτής της επιτυχημένης προσπάθειας.
-Στον τηλεοπτικό σταθμό που δουλεύεις έχεις γνωριστεί με πολύ γνωστούς δημοσιογράφους. Μίλησέ μας λίγο γι’ αυτούς.
Είναι ωραίο που συνεργάζομαι με ανθρώπους τους οποίους θαύμαζα πριν μπω στο χώρο. Το καλό με τον ΣΚΑΪ είναι ότι δεν έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, μας αντιμετωπίζουν όλους με τον ίδιο σεβασμό. Θα μπει η Σία (σ.σ. Κοσιώνη) το πρωί και θα μας χαιρετήσει όλους, ο Λυριτζής και ο Οικονόμου θα ρωτήσουν για την Καλαμάτα, ο Άρης Πορτοσάλτε θα δώσει μια συμβουλή για τη δουλειά, το Ευάκι (σ.σ. Αντωνοπούλου) θα πει «Πάμε στο κυλικείο να φάμε και να πούμε τα νέα μας»!
-Τα στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλη ανεργία στο χώρο της δημοσιογραφίας, ενώ πολλοί από τους δημοσιογράφους που συνεχίζουν να έχουν δουλειά δεν πληρώνονται έγκαιρα. Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει η κατάσταση;
Τα κανάλια, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι εφημερίδες είναι επιχειρήσεις… Όπως χιλιάδες επιχειρήσεις της χώρας αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα τα τελευταία χρόνια, έτσι και σε αυτόν τον τομέα υπάρχουν «μαγαζιά» που η κρίση επηρέασε πολύ. Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξη. Θέλω και ελπίζω να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά νομίζω πως έχουμε ακόμα δρόμο μέχρι να δούμε «φως στο τούνελ» (για να πω κι ένα δημοσιογραφικό κλισέ!).
-Τον Τύπο της Μεσσηνίας προλαβαίνεις καθόλου να τον παρακολουθήσεις; Τι εντύπωση έχεις;
Ξεφυλλίζω το «Flash της Μεσσηνίας», γιατί πάντα κυκλοφορεί ένα τεύχος στο κομμωτήριο του μπαμπά μου! Επίσης, ακολουθώ στο Facebook τις σελίδες των τοπικών εφημερίδων, οπότε καθημερινά διαβάζω άρθρα που ανεβάζουν… Νομίζω ότι η Μεσσηνία έχει πολύ ικανούς δημοσιογράφους! Έχει τρέξιμο το ρεπορτάζ της επαρχίας και το αποτέλεσμα που βλέπω, είναι πολύ αξιοπρεπές!
-Η Καλαμάτα σού λείπει; Υπάρχει κάτι εδώ στην Καλαμάτα που θα ήθελες να έχεις εκεί στην Αθήνα;
Μου λείπει πάρα πολύ και πάρα πολλά: Πρώτα απ’ όλα η αδερφή μου, η Ηλέκτρα. Το φαγητό και το φιλί της μαμάς για καληνύχτα. Οι μεταμεσονύκτιες συζητήσεις με τον μπαμπά για το σύμπαν, τους εξωγήινους (;), τις σχέσεις, τις φιλίες… Οι ανεκτίμητες συμβουλές των γιαγιάδων, η Βάλια, η Νιόβη και, φυσικά, η πανέμορφη παραλία μας. Πολλά, ε;
Η Λήδα σε 56 λέξεις
Γεννήθηκα στην Καλαμάτα. Εκεί πήγα σχολείο. Σπούδασα Δημοσιογραφία και Δημόσιες Σχέσεις στην Αθήνα. Πήγα για πρακτική στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Αφού ολοκλήρωσα την πρακτική μου, έπειτα από λίγους μήνες μού έκαναν πρόταση για δουλειά από το σταθμό και από τότε έχουν περάσει 3 χρόνια! Μου αρέσουν τα ταξίδια, η θάλασσα, η σοκολάτα και οι χαμογελαστοί άνθρωποι.
Έκθεση εικόνων
