ΓΥΜΝΑΣΙΟ – ΛΥΚΕΙΟ ΑΝΔΡΟΥΣΑΣ

Πώς ένας δημόσιος χώρος γίνεται από γκρίζος… λαμπερός!

του Πέτρου Α. Τσώνη

Πώς, άραγε, ένας δημόσιος χώρος που φιλοξενεί και μορφώνει παιδιά μπορεί να γίνει από γκρίζος, λαμπερός;

Εύκολα, θα σας πούμε, αν υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν και σέβονται τη δουλειά τους, άνθρωποι που δεν περιορίζουν τις δραστηριότητές τους στις εγκύκλιους του υπουργείου Παιδείας.

Να, σαν το μικρό Γυμνάσιο – Λύκειο Ανδρούσας (μικρό σε σχέση με τον αριθμό των μαθητών). Εκεί, ένας άνθρωπος με την εθελοντική βοήθεια εικαστικών, κατάφερε να λαμπρύνει τους εσωτερικούς χώρους και να τους κάνει συγκρίσιμους με την πανέμορφη εξωτερική εικόνα που αντικρίζει ο επισκέπτης από το γραφείο και τις αίθουσες των μαθητών, την καταπληκτική θέα του Βουλκάνου.

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο Παναγιώτης Χρόνης ανέλαβε τη διεύθυνση του Λυκείου την προηγούμενη χρονιά. Οι γερασμένοι μαυροπίνακες που βρίσκονταν στις αποθήκες χρησιμοποιήθηκαν από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο ως τελάρα ζωγραφικής. Το αποτέλεσμα, όπως βλέπετε στις φωτογραφίες που δημοσιεύουμε, είναι εντυπωσιακό. Από κοντά και ο γιος του, ταλαντούχος ζωγράφος κι αυτός, Σταύρος Παναγιωτόπουλος.

Η εικαστική παρέμβαση, όμως, δεν εξαντλείται στη ζωγραφική. Η Ρούλα Παναγιωτοπούλου δημιούργησε δύο ενότητες με υπέροχες φωτογραφίες του συζύγου της, φωτογράφου Μίμη Ζώη, φωτογραφίες με πρόσωπα και τοπία από τις κατά καιρούς αποδράσεις του Μίμη στη Μεσσηνία.

Ποια ήταν, όμως, η αντίδραση των μαθητών απ’ αυτές τις παρεμβάσεις;

«Οι μαθητές ενθουσιάστηκαν – μας λέει ο κ. Χρόνης – όταν επέστρεψαν από τις διακοπές των Χριστουγέννων. Το όλο εγχείρημα το αντιμετώπισαν με σεβασμό και το υπερασπίζουν».

Τριάντα παιδιά στο Λύκειο, πενήντα δύο στο Γυμνάσιο, παιδιά από την Ανδρούσα και τη γύρω περιοχή, πολλά από τα οποία ξεκινούν από τα χωριά τους στις 6.00 το πρωί για να είναι στην ώρα τους.

Μέγιστο πρόβλημα γι’ αυτά και τους καθηγητές η έλλειψη κυλικείου στο σχολείο, αφού έχει κατασκευαστεί χωρίς άδεια (βλέπετε, ο Πατακός δε χρειαζόταν άδειες και τέτοια, παρά μόνο το μυστρί του).

Ας ελπίσουμε ο Δήμος Μεσσήνης να λύσει γρήγορα το πρόβλημα.

Οι δε ιδέες και πρωτοβουλίες του καλού λυκειάρχη δεν τελειώνουν εδώ. Του ευχόμαστε να τις υλοποιήσει σύντομα!

Δε θα ξεχάσω αυτό που μας είπε φεύγοντας από το γραφείο του: «Εδώ αγγίζεις ψυχή». Τυχεροί –λέμε εμείς- οι μαθητές που έχουν τέτοιους δασκάλους!

Έκθεση εικόνων