Γράφει ο Γιώργος Ηλιόπουλος
Η φοιτητριούλα που είχε ερωτευτεί τον όψιμο ευρωκράτη υπάλληλο σήκωνε καθημερινά το κόκκινο τηλέφωνο που λειτουργούσε με κέρματα στην είσοδο της Νομικής και με αγωνία αναζητούσε τον έρωτά της:
«Ναι… Εμπρός… Ευρώπη, μ’ ακούς;».
Αυτός συνήθως απαντούσε λέγοντας ότι είναι σε σύσκεψη και ότι θα καλούσε αργότερα.
Το ταξίδι του πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας στην Ευρώπη ξεκίνησε μαζί με το ταξίδι της Ελλάδας.
Τον καιρό εκείνο μετρούσε πολύ και στην ελληνική αγορά εργασίας το να έχεις μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών και ικανοποιητικό επίπεδο γνώσης ξένων γλωσσών.
Τα κριτήρια αυτά, βέβαια, δεν ίσχυαν σε ορισμένους τομείς της δημόσιας διοίκησης, όπου το αρχέγονο πελατειακό και οικογενειακό σύστημα ήταν αυστηρά κλειστό.
Έτσι, ο πτυχιούχος της εποχής εκείνης αναγκαζόταν να κάνει δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει: παρέδιδε μαθήματα γαλλικών κατ’ οίκον. Όπου αίφνης μια μαθήτριά του πρότεινε να συναντηθεί με έναν ευρωβουλευτή για γραπτή και προφορική δοκιμασία, με σκοπό την τρίμηνη άσκηση στην ευρωομάδα του.
«Μα καλά, δεν είχατε χρόνο να γράψετε λιγότερα;».
Παρά την αιχμηρή παρατήρηση, ο ήρωας αυτής της ιστορίας έγινε δεκτός να εργαστεί για 3 μήνες στην ευρωομάδα του κυβερνώντος τότε κόμματος στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο.
Κάπως έτσι άρχισε μια καριέρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πριν από πολλά χρόνια, μια καριέρα στην Ευρωβουλή και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που τελικά κράτησε 27 ολάκερα χρόνια.
Ήταν η εποχή των μεγάλων ηγετών και των προσδοκιών για μια διευρυμένη και ειρηνική Ευρώπη των λαών, όπου ο πλούσιος Βορράς είχε δεχτεί να πληρώσει την ανάπτυξη του φτωχού Νότου.
Ήταν τότε που οι «μαγκιές» και τα κομπολόγια έπαιζαν το ρόλο τους στους διάδρομους και τα σταυροδρόμια του γραφειοκρατικού ευρωλαβύρινθου και εντυπωσίαζαν τους εταίρους μας…
Οι πρώτες σημαντικές δράσεις εκείνη την εποχή ήταν η «Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη» και η ευελιξία στην αγορά εργασίας. Οι πολιτικές της Ευρώπης των 10 τότε και 12 αμέσως μετά, των 15 αργότερα, και 28 σήμερα, μιλούσαν για την ΕΟΚ της συνοχής, τη σύγκλιση των οικονομιών Βορρά-Νότου κ.λπ. Ήταν η εποχή που η Ευρώπη «άκουγε» την Ελλάδα με εφαρμοσμένες πολιτικές που ενίσχυαν τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Ήταν η εποχή του πρώτου Πακέτου Ντελόρ και των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων.
Ήταν η εποχή της ανανέωσης των διεθνών συμφωνιών (Λομέ, Γκάτι κ.λπ.).
Ήταν η εποχή της αλλαγής στην ανατολική Ευρώπη, που γέμιζε με αισιοδοξία τόσο τις ομιλίες των Ευρωπαίων ηγετών όσο και τους εθνικούς κουμπαράδες των βόρειων Εταίρων.
Ποιο ήταν, όμως, το εργασιακό περιβάλλον και το αντικείμενο της τρίμηνης άσκησης στο Ευρωκοινοβούλιο;
Με βάση τον κανονισμό της Ευρωβουλής, κάθε ευρωβουλευτής μπορούσε, είτε μόνος του είτε ως εθνική κομματική ομάδα, να διαθέτει έναν ή περισσότερους επιστημονικούς συνεργάτες. Έργο αυτών των συνεργατών ήταν να προετοιμάζουν το κοινοβουλευτικό έργο των ευρωβουλευτών (εκθέσεις, ψηφίσματα, ερωτήσεις προς το Συμβούλιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κ.λπ.). Παράλληλα, οι συνεργάτες διαχειρίζονταν τις δημόσιες σχέσεις των ευρωβουλευτών, είχαν επαφές με τα ΜΜΕ και την εθνική εκλογική περιφέρεια, τον εθνικό κομματικό μηχανισμό, αλλά και την αντίστοιχη ευρωομάδα.
Βέβαια, τότε λόγω έλλειψης των σημερινών τεχνολογικών μέσων υποστήριξης (ηλεκτρονική τεχνολογία, κινητή τηλεφωνία, διαδίκτυο κ.λπ.) η άσκηση αυτών των καθηκόντων είχε τελείως διαφορετικές απαιτήσεις από ό,τι σήμερα. Το καφενείο και το εστιατόριο της οδού Belliard στις Βρυξέλλες, καθώς και το καφενείο δίπλα από το παλιό ημικύκλιο στο Στρασβούργο, ήταν καθημερινά οι χώροι ζύμωσης και προπαρασκευής κοινοβουλευτικού έργου.
Αλλά και οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές ήταν διαφορετικές. Υπήρχε η ανθρώπινη επαφή που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούσε τις όποιες κομματικές διαφορές. Η συσπείρωση σε κοινά ψηφίσματα εθνικού ενδιαφέροντος ήταν σύνηθες φαινόμενο, όπως συνηθισμένη ήταν και η κοινή γραμμή στην υποστήριξη των μεγάλων εθνικών θεμάτων.
Σε συχνή επικοινωνία με το εθνικό κομματικό κέντρο, αλλά και τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες και το ελληνικό Cabinet στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι Έλληνες ευρωβουλευτές είχαν στη μεγάλη πλειοψηφία τους να επιδείξουν πολύ σημαντικό έργο. Το έργο αυτό αξιολογήθηκε για πολλούς από αυτούς με την τοποθέτησή τους σε καίρια υπουργεία στην Ελλάδα μετά την ολοκλήρωση της θητείας τους στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Κάπως έτσι, λοιπόν, άρχισε μια καριέρα στην τότε ΕΟΚ, καριέρα που ολοκληρώθηκε μέσα από σημαντικές πολιτικές αλλά και προσωπικές εμπειρίες σε μια Ευρώπη που από τότε συνεχώς εξελίσσεται, διευρύνεται και που άλλοτε ακούει και άλλοτε… κωφεύει στα καλέσματα των εταίρων της.
-Συνέχεια στο επόμενο τεύχος
