του Πέτρου Τσώνη
Η ερημοποίηση της Μεσογείου δεν είναι επιστημονική υπόθεση εργασίας, αλλά πραγματικότητα, που αργά μα σταθερά έρχεται και προς τα δικά μας μέρη.
Θυμάμαι παιδί, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, με το που άρχιζε το άπλωμα των σταφυλιών στις λιάστρες, ξεκινούσε και το άγχος της βροχής. Και δεν υπήρχε καλοκαίρι που να μην έχουμε στα τέλη του Αυγούστου βροχή.
Τα τελευταία χρόνια οι βροχές έχουν γίνει μακρινή ανάμνηση, με αποτέλεσμα οι ελιές- η μοναδική καλλιέργεια της περιοχής- «να στενάζουν» από την ανομβρία.
Στα μέσα Σεπτεμβρίου σε πολλά κτήματα ο καρπός είχε μαυρίσει και σταφιδώσει, αλλά, ευτυχώς, κάποιες λίγες βροχούλες στα τέλη του μήνα λειτούργησαν ως ασπιρίνη.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, νερό και αφού δεν το έχουμε από τις βροχές, θα πρέπει να το εξασφαλίσουμε με άλλους τρόπους.
Οι ειδικοί επιμένουν πως το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με μικρά φράγματα που θα δημιουργηθούν στην περιοχή, με τη συλλογή του νερού από τις χειμωνιάτικες βροχές.
Αυτό λένε οι ειδικοί και μας παραπέμπουν στην Κύπρο, όπου το πρόβλημα λύθηκε με αυτόν τον τρόπο.
Ποιος ακούει, όμως, στην Ελλάδα τους ειδικούς και ποιος ενδιαφέρεται σοβαρά για τη μελέτη και λύση προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία;
Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας απίστευτης διαμάχης μεταξύ Περιφέρειας Πελοποννήσου και Δήμου Καλαμάτας. Κυρίαρχο θέμα στην κόντρα των δύο θεσμών είναι αν θα μεταφερθεί ή όχι μια ομάδα αθιγγάνων από την Αγία Τριάδα στην Μπιρμπίτα.
Δηλαδή, σήμερα το σημαντικότερο πρόβλημα στη Μεσσηνία είναι οι αθίγγανοι. Δε μας χωρίζει τίποτα από τους συμπαθείς αυτούς συμπατριώτες μας και τα προβλήματά τους θα έπρεπε να έχουν λυθεί εδώ και αρκετά χρόνια.
Μας ενοχλεί, όμως, που οι κύριοι αυτοδιοικητικοί θεσμοί, αντί να σκέφτονται, να σχεδιάζουν και να προτείνουν, έχουν επιδοθεί στο άθλημα της κοκορομαχίας.
Ας σταματήσουμε, επιτέλους, αυτό το γαϊτανάκι, η Μεσσηνία, η Πελοπόννησος, έχουν σοβαρά προβλήματα και χρειάζονται λύσεις.
Αν δεν μπορούν να τις δώσουν, ας πάνε στο σπίτι τους, ίσως κάποιοι άλλοι να είναι διαθέσιμοι.
