του Πέτρου Α. Τσώνη
Δύο ειδήσεις διάβασα τελευταία στο διαδίκτυο και μου μαύρισαν την ψυχή. Θα σας τις μεταφέρω και θα προσπαθήσω να τις σχολιάσω. Η πρώτη έλεγε ότι κάθε χρόνο η Ελλάδα εισάγει αγροτικά προϊόντα αξίας 7,5 δισ. ευρώ, ενώ η δεύτερη ότι καταναλώνει 40.000 τόνους σπορέλαιων ετησίως. Να συμπληρώσω σ’ αυτά και την παρατήρηση – είδηση που μου επισήμανε φίλος μου, ότι όσα χρήματα εισπράττει η Ελλάδα από αγροτικές επιδοτήσεις, επιστρέφουν στην Ευρώπη για να αγοράσουμε κρέατα και ζωοτροφές. Και λες εσύ τώρα ο αφελής: Καλά, ρε παιδί μου, η Ελλάδα αγροτική χώρα είναι, η γη της παράγει τα πάντα, ιδιαίτερα στη νότια Ελλάδα το κλίμα είναι τέτοιο που και το χειμώνα έχει παραγωγή, γιατί να εισάγουμε αγροτικά προϊόντα και κρέας; Κι όμως, αγαπητοί μου, αυτή η χώρα, που κάποτε ήταν αυτάρκης, σήμερα εισάγει σκόρδα από την Κίνα και ντομάτες από το Βέλγιο και την Ολλανδία. Τώρα, πώς το καταφέραμε αυτό, ας βάλουμε λιγάκι το μυαλό μας να δουλέψει κι ας εξετάσουμε τους πολιτικούς μας και τις πολιτικές που εφάρμοσαν, είτε ως ανεγκέφαλοι είτε ως υποκινούμενα και κατευθυνόμενα ανθρωπάκια. Χωρίς να διαγράφω την ευθύνη του λαού, ενός λαού που έγινε μαλθακός, καλοπερασάκιας, που ο κώλος του μεγάλωσε, αφού συνέχεια μετακινείται από τον έναν καναπέ στον άλλον, σχολιάζοντας και ενίοτε βρίζοντας αυτά που του προσφέρει η τηλεόραση. Που έφυγε από το χωριό του για να κλεισθεί σ’ ένα δυάρι στην πρωτεύουσα, για να κάνει τα παιδιά του ψυχωτικά από το κλείσιμο και τον ίδιο καταναλωτή ψυχοφαρμάκων. Για να παρατήσει τα χωράφια του, με συνέπεια να λογγώσουν. Για να βλέπουμε τεράστιες εκτάσεις στον κάμπο της Μεσσηνίας ακαλλιέργητες. Για να φθάσουμε στο σήμερα που τα χωριά μας έγιναν κατοικίες γερόντων και, ευτυχώς, αλλοδαπών, που ίσως τα κρατήσουν στη ζωή. Ας πιάσουμε το άλλο θύμα, το ελαιόλαδο, που στη Μεσσηνία πάει να γίνει το μοναδικό αγροτικό προϊόν που παράγουμε. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία του ΣΕΒΙΤΕΛ, η χώρα μας παράγει 300-350.000 τόνους ελαιολάδου κάθε χρόνο. Από αυτούς, οι 120.000 τόνοι διατίθενται στην εγχώρια κατανάλωση και οι υπόλοιποι 155.000 φεύγουν χύμα για την Ιταλία. Αποτέλεσμα, να απολαμβάνει η ιταλική οικονομία την υπεραξία, να φτιάχνουν τα μειονεκτικά λάδια και να πλασάρονται ως ιταλικά τα εξαιρετικά ελληνικά λάδια. Και πάμε στο τελευταίο, στη λεβεντογέννα και πολυλαδούσα Κρήτη, όπου καταναλώνονται 40.000 τόνοι σπορέλαιου το χρόνο. Και μη φανταστείτε ότι τόσο μεγάλες ποσότητες καταναλώνονται στα κρητικά νοικοκυριά. Όπως και στη Μεσσηνία, το σπορέλαιο καταναλώνεται στα καταστήματα εστίασης, εκεί δηλαδή που διαφημίζουμε τη μεσογειακή διατροφή και άλλα τέτοια φαιδρά. Κάντε ένα τεστ όταν πηγαίνετε σε ταβέρνες: ζητήστε πατάτες τηγανισμένες σε ελαιόλαδο. Η απάντηση του καταστηματάρχη θα σας εκπλήξει. Με τούτα και με εκείνα τον φάγαμε και αυτόν το χρόνο, που ευχόμαστε να πάει και να μην έρθει. Καλή χρονιά!
Υ.Γ. 1 Σιγά μην είναι θέμα παιδείας.
Υ.Γ. 2 Ποιος να το πίστευε. Η έλλειψη εργατικών χεριών έχει φέρει σε κατάσταση νευρικής κρίσης τους ελαιοπαραγωγούς. Μαθαίνουμε ότι σε χωριό της Πυλίας, μέχρι και μπουνιές πέφτουν για τα μάτια των Μπαγκλαντέζων. Την ίδια στιγμή τα Ελληνόπουλα αρνούνται πεισματικά να βγουν στο μεροκάματο. Ρε πατριώτες, τελικά μήπως η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική;
