{του Πέτρου Α. Τσώνη}
«Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα τα κάνει συντρίμμια, κομμάτια» μας λέει το όμορφο λαϊκό τραγούδι.
Κι εμείς χρόνια χτίζαμε παλάτια στην άμμο, χωρίς να παίρνουμε υπ’ όψιν ότι υπάρχει και ο βοριάς. Που ήρθε άγριος και δυνατός για να σαρώσει το σαθρό οικοδόμημα που χτίσαμε με υλικά δεύτερης κατηγορίας, χωρίς σίδερο στο τσιμέντο, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Και κλαίμε τώρα στα χαλάσματα και αναρωτιόμαστε τι έφταιξε.
Το χειρότερο είναι ότι οι φταίχτες, οι άνθρωποι δηλαδή που δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση. βγαίνουν και κικιρίκου κικιρίκου προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες αλλού.
Και ο κόσμος αμέτοχος, αδιάφορος, μοιραίος, τους ακούει χωρίς να παίρνει τη βρεγμένη σανίδα για να τους στείλει στα κομμάτια.
Και κικιρίκου κικιρίκου θέλουν να επιστρέψουν για να σώσουν τη χώρα (λέμε τώρα). Ποιοι; Αυτοί που την κατέστρεψαν, αυτοί που επένδυσαν στο πελατειακό σύστημα, που διόριζαν με σκοπό τα ψηφαλάκια μόνο.
Αυτοί που από την επομένη της εκλογής τους το μόνο που κοιτούσαν ήταν πώς θα επανεκλεγούν.
Αυτοί που πλούτισαν με τις μίζες από το στρατό, την υγεία, την παιδεία, τις συγκοινωνίες.
Που έφυγαν ξεβράκωτοι από τα χωριά τους και γυρίζουν πίσω με θηριώδη τζιπ και ζουν σε πολυτελείς επαύλεις.
Θα ξυπνήσει, άραγε, ποτέ τούτος ο λαός να πάρει το φραγγέλιο και ως άλλος Χριστός να πετάξει όλους αυτούς έξω από το ναό;
