του Πέτρου Α. Τσώνη
«Το θέατρο προτείνει δρόμους και διαδρομές»
Μέλος οικογένειας ξενοδόχων ο Θανάσης Πατριαρχέας, αφού ολοκληρώνει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, ανεβαίνει στην Αθήνα για μεταπτυχιακό. Εκεί, θα συναντηθεί με το μαγικό χώρο του Θεάτρου.
Παρά τις εύλογες αντιδράσεις της οικογένειας, με πείσμα και υπομονή θα τελειώσει τις θεατρικές του σπουδές στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν». Το καλοκαίρι θα τον δούμε στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, ενώ ο ρόλος που ονειρεύεται είναι ο «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη. Το Flash της Μεσσηνίας συνάντησε τον ταλαντούχο ηθοποιό και σας τον παρουσιάζει:
-Ξεκίνησες σπουδές στο πανεπιστήμιο και ξαφνικά βρίσκεσαι στο θεατρικό σανίδι. Πώς προέκυψε αυτό;
Προέκυψε ξαφνικά. Ήταν κάτι που ήθελα από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά ποτέ δεν έπαιρνα την απόφαση να το ακολουθήσω. Έτσι, μόλις τελείωσα τη σχολή (που δεν είχε καμία σχέση…) στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, ήρθα στην Αθήνα για μεταπτυχιακό, αλλά παράλληλα, επιτέλους, ασχολήθηκα και με το θέατρο. Έτσι έδωσα εξετάσεις και μπήκα στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, το οποίο τελείωσα πριν από δυο χρόνια. Έκτοτε δουλεύω στο χώρο που θέλω.
-Ζώντας ως παιδί στην Καλαμάτα είχες κάποια σχέση με το θέατρο, έβλεπες θεατρικές παραστάσεις;
Η αλήθεια είναι ότι είχα μικρή σχέση με το θέατρο, μόνο κάποιες παραστάσεις που κάναμε στο σχολείο, αλλά έβλεπα όλες τις παραστάσεις από το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και αν ερχόταν κάποιος θίασος… Όπως, επίσης, δυο με τρεις ταινίες την ημέρα και κάθε εβδομάδα κινηματογράφο στο θρυλικό Βακαλοπούλειο, όπου ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία να πηγαίνω μόνος, συνήθεια που έχει μείνει μέχρι σήμερα.
-Έχεις κάποια πρότυπα, κάποιους ηθοποιούς, Έλληνες ή ξένους, στους οποίους θα ήθελες να μοιάσεις;
Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω… Είναι πάρα πολλοί, είτε ηθοποιοί θεάτρου είτε ηθοποιοί κινηματογράφου, άλλοι για το ταλέντο τους, άλλοι για τη διάρκειά τους και μ’ αυτούς ως πρότυπα προσπαθώ να γίνομαι συνεχώς καλύτερος.
-Ο πρώτος θεατρικός σου ρόλος ποιος ήταν;
Ο πρώτος θεατρικός ρόλος ήταν στο «Περί Ζώων» της Ελφρίντε Γέλινεκ στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Αλέξη Αλάτση και με πρωταγωνίστρια τη Βίκυ Βολιώτη, όταν ακόμα ήμουν στο δεύτερο έτος της σχολής.
-Η οικογένειά σου έπαιξε κάποιο ρόλο στην απόφασή σου να ασχοληθείς με το θέατρο, υπάρχουν ίσως κάποιες αντιρρήσεις;
Δεν είχα πει σε κανέναν για το θέατρο, ούτε καν στους φίλους μου, γι’ αυτό και ήταν ένα σοκ για όλους, όταν τους είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό. Στην αρχή οι γονείς μου είχαν αντιρρήσεις, αλλά κάμφθηκαν, όταν κατάλαβαν με πόση σοβαρότητα και αγάπη αντιμετωπίζω το θέμα του θεάτρου.
-Στα χρόνια της κρίσης το θέατρο τι έχει να προτείνει;
Στα χρόνια της κρίσης, αλλά και στα χρόνια της ευμάρειας, το θέατρο προτείνει δρόμους και διαδρομές μέσα από τα λόγια των συγγραφέων και τη ματιά των σκηνοθετών. Το θέατρο αποτελεί πολιτική, που πολλές φορές έχει να πει πολλά, πολλές φορές και τίποτα. Όταν, όμως, μιλάει και έχει κάτι να πει, τότε στις στιγμές που δε μιλάει κανένας πάνω στη σκηνή και η σιωπή που αιωρείται στον αέρα μπορεί να κοπεί με το μαχαίρι, καταλαβαίνεις ότι κάτι συντελείται, και δύσκολα το συναντάς σε άλλες τέχνες τόσο ζωντανά και τόσο γλαφυρά.
-Εκτός από το θεατρικό σανίδι ασχολείσαι καθόλου με TV, κινηματογράφο;
Φέτος ήμουν σε δυο σειρές του MEGA, στη «Δικαίωση» και στην «Εθνική Ελλάδος». -Ποιο ρόλο ονειρεύεσαι να ερμηνεύσεις; Ρόλος ζωής είναι ο «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη.
-Πώς ήταν ο φετινός σου θεατρικός χειμώνας και τι θα κάνεις το καλοκαίρι;
Το χειμώνα έπαιζα στο «Μοναξιά στην άγρια δύση» του Μάρτιν Μακ Ντόνα στο θέατρο FAUST, σε σκηνοθεσία Πέμυ Ζούνη, και σε μια παιδική παράσταση, στο «Ηρακλής η αληθινή ιστορία» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη. Αυτό το διάστημα κάνω πρόβες για τις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, που θα πάνε περιοδεία στην Ελλάδα το καλοκαίρι, σε σκηνοθεσία Θανάση Χλιάρα, και στη γαλλική κομεντί ‘’le prenom’’, που θα παιχτεί τον Ιούνιο στο θέατρο Αργώ, αλλά θα συνεχιστεί και του χρόνου για όλη τη χειμερινή σεζόν.
-Η Καλαμάτα τι είναι για σένα;
Η Καλαμάτα είναι η πόλη των παιδικών μου χρόνων και κατέχει ιδιαίτερη θέση στην κάρδια μου. Δυστυχώς, δεν έρχομαι όσο συχνά θα ήθελα, κάτι που ελπίζω να αλλάξει στο μέλλον.
