του Θανάση Παντέ
Ακόμα κι αν δε γνωρίζεις το Κάστρο Λεύκτρου στη Στούπα, ο λόφος στον οποίο έχει χτιστεί σε υποψιάζει για τη μακραίωνη ιστορία του. Ανατρέχοντας στις πηγές, αναφέρουν, μεταξύ άλλων, πως το Λεύκτρο είναι τα Αρχαία Λεύκτρα, όπως τονίζει ο γνωστός Μανιατολόγος, Μανιατολάτρης και πρωτίστως νηφάλιος ερευνητής Ανάργυρος Κουτσιλιέρης, ο οποίος επικαλείται και τον Παυσανία, που ισχυρίζεται τα εξής: «Η προς τη θάλασσα περιοχή του Λεύκτρου πήρε φωτιά που μεταδόθηκε στο παρακείμενο δάσος το οποίο κάηκε και στα αποκαΐδια του αποκαλύφθηκε άγαλμα του Ιθωμάτη Δία». Ο Παυσανίας αναφέρει ακόμα πως είδε στην περιοχή του Λεύκτρου λίθινο άγαλμα του Ασκληπιού και της Ινούς, όπως και ναό και άγαλμα της Κασσάνδρας που οι ντόπιοι κάτοικοι έλεγαν Αλεξάνδρα. Επίσης, είδε ξόανα του κάρνειου Απόλλωνος, ενώ στην ακρόπολη του Λεύκτρου είχε δει ιερό και άγαλμα της Αθηνάς, καθώς και το άλσος με το ναό του Έρωτος.
Ένας πολύ μεταγενέστερος ερευνητής, ο Φόρστερ, επισημαίνει πως είχε δει επιγραφή στα ερείπια του φράγκικου κάστρου που επιβεβαίωνε τον ισχυρισμό του Παυσανία. Πληροφορήθηκε ακόμα πως στις όχθες ενός ρυακιού στα Λεύκτρα οι κάτοικοι έβγαζαν ξυλοκάρβουνο και θεώρησε πως ο χώρος αυτός ήταν το Άλσος του Έρωτα που κάηκε.
Οι πηγές πάλι αναφέρουν πως το κάστρο της Στούπας χτίστηκε κοντά στις Κιστέρνες. Οι Έλληνες το ονόμασαν Λεύκτρο και οι Γάλλοι Μπωφόρ πολύ αργότερα. Ας όψονται οι Μηλιγγοί που λυμαίνονταν την περιοχή και έπρεπε να την προστατεύσουν.
Το κάστρο του Λεύκτρου που ονομάστηκε Μποφώρ χτίστηκε από το Γουλιέλμο Βιλλαρδουίνο γύρω στα 1248-49 μαζί με το κάστρο του Μυστρά και το κάστρο της Μαΐνης. Το 1262, όμως, αιχμαλωτίστηκε ύστερα από τη μάχη της Πελαγονίας και το έδωσε στους Έλληνες για να σωθεί. Η μάχη αυτή έγινε το Σεπτέμβριο του 1259 ανάμεσα στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας με το Δεσποτάτο της Ηπείρου, το Πριγκιπάτο της Αχαΐας και το Βασίλειο της Σικελίας. Εκεί ο Γουλιέλμος Βιλλαρδουίνος ήταν ηγέτης με τον Μιχαήλ Β’ Δούκα και τον Μανφρέδο Χοενστάουφεν ενάντια στον Ιωάννη Παλαιολόγο.
Όσο για την Πελαγονία, βρίσκεται κοντά στην Καστοριά. Ο εν λόγω Γουλιέλμος πέθανε το 1278, ενώ κυβέρνησε στην Πελοπόννησο από το 1245. Βίος και πολιτεία εν ολίγοις ο εν λόγω, ο οποίος πεθαίνοντας δεν άφησε διάδοχο και, ως εκ τούτου, δε συνέχισε «σόι το βασίλειο».
Σε όλα αυτά, έχοντας εντρυφήσει ανάμεσα στην πρώτη και στη δεύτερη ανάβασή μου στο λόφο, μπόρεσα να εκτιμήσω, θέλω να πιστεύω, και να καταλάβω καλύτερα τη σημασία του κάστρου για την περιοχή. Η κάποτε απροσπέλαστη λόγω έλλειψης φροντίδας περιοχή του κάστρου έχει πλέον αλλάξει ριζικά προς το καλύτερο χάρη στην πρωτοβουλία της Ναρτούρα και τη δημιουργική της συνεργασία με την αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας. Με εύκολη πλέον την πρόσβαση η επίσκεψη στο κάστρο είναι παιχνιδάκι για όποιον θέλει να βρεθεί εκεί.
Όσο για την κορυφή του, νομίζω πως εκεί βρίσκεται και το μυστικό της γοητείας του. Η θέα είναι μοναδική και δεν έχετε παρά να το διαπιστώσετε και εσείς.
Έκθεση εικόνων
