ΕΝ ΚΑΛΑΜΑΙΣ
Πέτρος Α. Τσώνης
Για μια ακόμη χρονιά ρυθμιστής της τιμής του ελληνικού ελαιολάδου είναι οι Ιταλοί, δια των ανθρώπων τους στη χώρα μας. Σαν τη γάτα με τον ποντικό άρχισαν το παιχνιδάκι τους, με χαμηλή τιμή στην αρχή της παραγωγής, αυξανόμενη προς το τέλος του Δεκεμβρίου, οπότε άγγιξε τα 3 ευρώ το κιλό. Η ευφορία στις τάξεις των παραγωγών ενισχύθηκε και από τους τοπικούς συνεταιριστικούς παράγοντες, που μέσω της τοπικής τηλοψίας τούς καλούσαν να κρατήσουν αντιστάσεις, προβλέποντας τιμές πολύ πιο πάνω από τα 3 ευρώ. Και πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις, οι Ιταλοί μάς προσγείωσαν στην πραγματικότητα, ρίχνοντας τις τιμές εκεί που ήθελαν. Τέτοια και χειρότερα θα συμβαίνουν όσο εμείς δεν είμαστε άξιοι να διαχειριστούμε το προϊόν μας. Πώς, όμως, να το διαχειριστούμε, όταν το 80% της παραγωγής μας φεύγει χύμα στους Ιταλούς; Υπάρχει, άραγε, τρόπος να αντιστρέψουμε αυτήν την κατάσταση και να γίνουμε αφεντικά στο χωράφι μας; Δε θα κομίσουμε γλαύκας ες Αθήνας, αν ισχυριστούμε ότι το πρόβλημα θα λυθεί όταν μάθουμε τους Έλληνες να τρώνε λάδι, όταν η ελληνική οικογένεια, δηλαδή, βάλει το ελαιόλαδο στην καθημερινή της διατροφή. Και πώς θα γίνει αυτό και είναι, άραγε, εύκολο; Τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα δεν κατακτιέται χωρίς προσπάθεια. Τι κάνουμε, όμως, για να πείσουμε τους Βορειοελλαδίτες, τους Ηπειρώτες και τους Θράκες να τρώνε ελαιόλαδο; Τίποτα. Οι δρόμοι του λαδιού δεν έφθασαν ποτέ μέχρι εκεί. Από την άλλη, η Πολιτεία θα πρέπει να ανοίξει δρόμους για εξαγωγή του προϊόντος. Θα θυμάστε που πριν από μερικά χρόνια γιορτάσαμε με φανφάρες το «Χρόνο του Λαδιού», με τον τότε πρωθυπουργό να υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια… Ευτυχώς, ωστόσο, που υπάρχουν και κάποιοι επιχειρηματίες που προσπαθούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Το είπαμε και δε θα κουραστούμε να το λέμε: στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε το κλίμα στην αγορά του λαδιού, διαφορετικά ας αφήσουμε τους Ιταλούς να κερδίζουν εις βάρος μας.
