Πέτρου Α. Τσώνη
Δραματική είναι η κατάσταση στις υποδομές της μεσσηνιακής υπαίθρου. Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα με τον «Καποδίστρια,» ήρθε και ο «Καλλικράτης» να το αποτελειώσει. Θες η οικονομική κρίση και η μείωση των εσόδων των Δήμων, θες οι αλλαγές των δομών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα χωριά της Μεσσηνίας βρίσκονται στην εποχή της δεκαετίας του ’60. Οι δήμαρχοι ασχολήθηκαν, κυρίως, με τις έδρες των Δήμων, με τις βιτρίνες δηλαδή, και ξεχνούν ότι και οι κάτοικοι των χωριών είναι ισόβαθμοι δημότες. Γνωρίζω ότι σε αρκετά χωριά οι λαμπτήρες φωτισμού αλλάζουν, αφού πρώτα γίνει ένας μικρός έρανος μεταξύ των κατοίκων, ενώ αρκετοί αδιάβατοι αγροτικοί δρόμοι ψευτοεπισκευάστηκαν με χρήματα που έβαλαν επίσης οι κάτοικοι από την τσέπη τους. Και ας μη μιλήσουμε, βέβαια, για έργα, για λιμάνια και αποχετεύσεις. Ό,τι έγινε, έγινε. Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Από εδώ και πέρα, ας μας βοηθήσει ο θεός! Και απ’ τη χειμαζόμενη ύπαιθρο, ας επιστρέψουμε στην πόλη. Ας πάμε στο λιμάνι, εκεί που χιλιάδες τουρίστες φέρνουν τα θηριώδη κρουαζιερόπλοια, που αν τύχει και έρθουν Κυριακή ή αργία, θα τα βρουν όλα μαντρωμένα. Καλά, δεν υπάρχει κουκούτσι μυαλό στους έχοντες στα χέρια τους την τύχη μας; Μα είναι δυνατόν στους χαλεπούς αυτούς καιρούς να σου προσφέρουν μια φέτα ψωμί και εσύ να την πετάς; Ας ελπίσουμε ότι θα πρυτανεύσει η λογική.
