Editorial

“Εμένα μου έλεγαν πως «θα ‘ρθει το κράτος να σε πάρει». Ήμουν τότε μικρός στο χωριό και δεν καταλάβαινα τι είναι αυτό το «κράτος»”… Τελικά, πήγε το «κράτος» στο χωριό, πήρε τον αφηγητή και τον έφερε στην Καλαμάτα, στο Εθνικό Ορφανοτροφείο Αρρένων. Και τα βιώματα του αφηγητή και των υπόλοιπων ορφανών έγιναν βιβλίο το 2012 από το Μουσικό Σχολείο Καλαμάτας, με τίτλο “Το κλουβί και η φωλιά”. Και πάμε στο σήμερα: Υπόθεση της “Κιβωτού του Κόσμου”, οι δομές της οποίας ανά την Ελλάδα, μία απ’ αυτές και στην Καλαμάτα, φιλοξενούν παιδιά ορφανά, κακοποιημένα, εγκαταλελειμμένα. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, τα παιδιά δεν τα πήρε το «κράτος», αλλά μια μη κυβερνητική οργάνωση. Και σύμφωνα με τις καταγγελίες, που διερευνώνται και μένει να αποδειχτούν, η “Κιβωτός” ήταν περισσότερο “κλουβί” παρά “φωλιά”. Το ότι επιτρέψαμε, όλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, να εγκαταλείψει το κράτος μία από τις πρώτιστες υποχρεώσεις του, τη φροντίδα όσων έχουν ανάγκη και να την εκχωρήσει σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, που ελέγχονται είτε από ιερείς είτε από επιχειρηματίες και εταιρίες, είναι θλιβερό. Όμως, οι ευθύνες δεν μπορεί να βαραίνουν όλους το ίδιο. Είναι οι φορείς της πολιτείας και οι εκπρόσωποί της που παρουσίαζαν, βράβευαν, τιμούσαν την “Κιβωτό του Κόσμου” σαν φωτεινό παράδειγμα αλληλεγγύης και πρόνοιας προς τα παιδιά που χρειάζονταν βοήθεια. Τα παιδιά στέλνονταν σε αυτή τη μη κυβερνητική οργάνωση με εισαγγελική εντολή και δικαστικές αποφάσεις. Οι Αρχές κάθε τόπου επισκέπτονταν τις δομές αυτές τακτικά για να προσφέρουν δώρα στα παιδιά και για να τονίσουν ότι στην “Κιβωτό” προσφέρεται θεάρεστο έργο. Τώρα, όμως, μετά τις καταγγελίες που γίνονται, όσοι υμνούσαν την “Κιβωτό” και τους εκπροσώπους της, τα “έχουν γυρίσει” και κατηγορούν το κράτος ότι ούτε ήλεγχε αυτές τις δομές ούτε υπάρχουν κρατικές δομές που επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες. Υποκρισία… Η ευθύνη μας είναι να αναγκάσουμε το κράτος να αναλάβειτις δικές του ευθύνες να παρέχει το ίδιο προνοιακή υποστήριξη στα άτομα που την έχουν ανάγκη. Το αίτημα πρέπει να είναι προγράμματα και δομές πρόνοιας από το κράτος και να μπει τέλος στο φαινόμενο της ελεημοσύνης που γίνεται για επικοινωνιακούς σκοπούς κυρίως. Να γίνει το πάθημα μάθημα και τα “κλουβιά” να δώσουν τη θέση τους στις “φωλιές”. ■