Πολλά έξτρα κιλά, ανθυγιεινή διατροφή, γρήγορος ρυθμός ζωής που δεν αφήνει χρόνο για σκέψη, αποφυγή της ζυγαριάς και του καθρέφτη, καμία αυτοφροντίδα, ούτε καν ένα νέο ρούχο για σένα, μόνο δουλειά, άγχος και υποχρεώσεις σε μια διαρκή λούπα χωρίς διαφαινόμενη διαφυγή. Θυμίζει κάτι από αυτά τη δική σας ζωή; Ο Βασίλης Κουμανάκος είναι ένα ζωντανό παράδειγμα που πέρασε από αυτό το σκοτεινό μονοπάτι και κατάφερε να σπάσει το φαύλο κύκλο, αλλάζοντας ριζικά τη ζωή του.
Συμπλήρωσε φέτος δέκα χρόνια αναγέννησης και μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία και τις σκέψεις του. Θυμάται ότι ήταν ανήμερα της Υπαπαντής το 2015 όταν πήρε την απόφαση για επανεκκίνηση. Μια ακόμη κουραστική μέρα στο καφέ του στην Καρδαμύλη, με παραδόσεις παραγγελιών χωρίς άλλη βοήθεια, διάφορες πιεστικές καταστάσεις και οικονομικά που δε βγαίνουν παρά τα εξαντλητικά ωράρια κι ένα βαρύ σώμα που έχει φτάσει 139 κιλά. «Συνειδητοποίησα ότι είχα 12 χρόνια να ανέβω σε ζυγαριά, δύο χρόνια να κοιταχτώ στον καθρέφτη και 5 χρόνια να αγοράσω ρούχα. Μέχρι τα 35 μου ή δούλευα ή έλειπα ή πήγαινα σχολείο και δεν είχα κάνει ποτέ μια πρωινή βόλτα στην πλατεία της Καλαμάτας. Ξεκίνησα να δουλεύω από 12 ετών και μέχρι τότε πίστευα ότι πρέπει να δουλεύεις συνέχεια», λέει χαρακτηριστικά ο 47χρονος δρομέας υπεραποστάσεων και επιχειρηματίας.
Το πρώτο σκαλί «σωτηρίας» αποτέλεσε η διατροφολόγος Αριστέα Γαζούλη, με το γνωστό Κέντρο Μεταβολισμού στην Καλαμάτα, που γιόρτασε φέτος 20 χρόνια λειτουργίας. Η «χημεία» των δυο τους έδεσε αμέσως και τα αποτελέσματα ήταν ορατά και σταθερά. Το πρώτο 6μηνο ο Μεσσήνιος επιχειρηματίας κατάφερε να χάσει 25 κιλά, ενώ άλλα τόσα κιλά έφυγαν τον επόμενο ενάμιση χρόνο.«Κάλυψε τις ανάγκες μου, χωρίς να μου δημιουργήσει άλλα κενά» σχολιάζει ο Βασίλης Κουμανάκος, και ήταν εκεί με την κατάλληλη αντιμετώπιση για να τον συγκρατήσει στα πισωγυρίσματα, προσθέτει για τη διατροφολόγο του. Σημαντικό για αυτόν είναι και το ότι είχε την ευκαιρία να μάθει όχι μόνο τα «πώς» της δίαιτας-διατροφής, αλλά και τα γιατί του μεταβολισμού. Μια από τις παρανοήσεις του κόσμου, για παράδειγμα, είναι ότι θα χάσεις βάρος με την υπερβολική άσκηση, όμως όταν ο οργανισμός είναι κουρασμένος αμύνεται, ενώ χρειάζονται και διαλείμματα από τη δίαιτα, εξηγεί. Το επόμενο βήμα ήταν κυριολεκτικό… βήμα. Ήταν το τρέξιμο και ένα από τα στοιχεία που έσπρωξαν τον Βασίλη προς τα εκεί ήταν οι απεριόριστες δυνατότητες: στο στάδιο, στην παραλία ή στο βουνό, 500 μ. ή 500 χλμ… Ο κατάλληλος καθοδηγητής στο τρέξιμο ήταν για τον Βασίλη ο προπονητής του, Δημήτρης Κασίμης, ο οποίος τον βοήθησε να κατακτήσει τους μεγάλους αγωνιστικούς στόχους που μπήκαν στην πορεία.
Το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων είναι ουσιαστικά μοναχικό άθλημα, εξηγεί ο Βασίλης Κουμανάκος, και ο ίδιος συνοδεύει τις πολύωρες προπονήσεις του ακούγοντας podcast, επιλέγοντας πολιτικά, οικονομικά, ιστορικά θέματα, αυτοβιογραφίες και ποίηση. «Άκουσα για δύο ώρες είκοσι φορές Χριστιανόπουλο και όλες τις φορές έκανα διαφορετικές σκέψεις. Οι υπεραποστάσεις είναι πνευματικό άθλημα και τις περισσότερες φορές ταπεινώνεσαι, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι. Με εξιτάρει και χαίρομαι περισσότερο όταν δεν τερματίζω, γιατί τότε ψάχνω να το διορθώσω. Είναι ένα μάθημα που θα με βοηθήσει περισσότερο στη ζωή μου.
Μια απόφαση και μικρές αλλαγές συνηθειών μπορούν να κάνουν έναν υπέρβαρο, μαραθωνοδρόμο…
Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα τρέχει 8 ώρες για διασκέδαση, δε μας αρέσει το τρέξιμο και το κάνουμε, για άλλους λόγους τρέχουμε. Υπάρχει κάποιος ψυχικός πόνος πίσω από τους δρομείς μεγάλων αποστάσεων. Νιώθω τυχερός που μπορώ να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, με το τρέξιμο και τη διατροφή, να γνωρίσω τον Βασίλη. Πού και πού τον ανταμείβω», εκμυστηρεύεται ο «BillKouman».
Από τη Νεκρά Θάλασσα μέχρι το Έβερεστ…
Η συμμετοχή σε έναν από τους δημοφιλείς μαραθωνίους του κόσμο (Τόκυο, Λονδίνο, Βοστώνη κ.τ.λ.) έχει απασχολήσει τη σκέψη, αλλά δεν δελεάζει ιδιαίτερα τον Βασίλη Κουμανάκο. Η Ανταρκτική είναι κάτι διαφορετικό που θα ήθελε να ζήσει, αλλά θεωρεί ότι δεν αξίζει το ρίσκο, καθώς σε προτεραιότητα είναι τα παιδιά και η οικογένειά του. Θα ήθελε ίσως να ξαναδοκιμάσει την 6ήμερη περιπέτεια 260 χλμ. στην έρημο του Μαρόκου, τον “Marathon des Sables”, που ολοκλήρωσε με επιτυχία το 2018, αλλά εκείνο που πραγματικά έχει «καρφωθεί» στο μυαλό του και δεν αποκλείεται να τον δούμε να το επιχειρεί είναι η ανοικτή πρό(σ)κληση που έχει δεχθεί από το γνωστό υπερμαραθωνοδρόμο Ντην Καρνάζη να διασχίσουν μαζί τη διαδρομή από το χαμηλότερο (ηπειρωτικό) σημείο της γης έως το υψηλότερο, δηλαδή από τη Νεκρά Θάλασσα μέχρι το Έβερεστ! Ένα εγχείρημα συνολικά 6 μηνών, που ο 47χρονος υπεραθλητής θεωρεί ότι θα άξιζε ως λόγος για να περάσει μακριά από τους δικούς του. Οι παραπάνω προκλήσεις σίγουρα δεν είναι για τον καθένα, όμως όλοι μπορούμε να βάλουμε τις δικές μας. Και κάποιος που το έχει κάνει, διαβεβαιώνει ότι είμαστε σε θέση να καταφέρουμε πολλά, αρκεί «να το βάλουμε σκοπό και να κάνουμε μικρές αλλαγές συνηθειών. Ξεκινώντας κάθε μέρα και από λίγο, όπως, για παράδειγμα, 20 λεπτά άσκησης ή γυμναστήριο». Η Καλαματιανή δημοσιογράφος Γεωργία Αναγνωστοπούλου, που έγινε συνοδοιπόρος πρωταθλήτρια του Βασίλη τον τελευταίο καιρό, μπορεί να το επιβεβαιώσει…
Το 1ο Αθλητικό Φεστιβάλ Δυτικής Μάνης
Η πρώτη εμπειρία του Βασίλη Κουμανάκου από αγώνες ήταν το Maniacs Race και ο ίδιος βοήθησε φέτος καταλυτικά στην αναβίωση της διοργάνωσης που είχε διακοπεί εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού και επανήλθε με πρωτοβουλία του Δήμου. Το 1ο Αθλητικό Φεστιβάλ Δυτικής Μάνης πραγματοποιήθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία το Σάββατο 21 Ιουνίου με επίκεντρο τη Στούπα και ήταν μια μεγάλη γιορτή για όλη την περιοχή, με τρέξιμο, κολύμβηση και μουσική, που συγκέντρωσε περίπου 450 αγωνιζόμενους και πλήθος κόσμου, επιτυγχάνοντας και με το παραπάνω το στόχο για ζωντάνεμα, σύνδεση και προβολή του τόπου. «Όλα γίνονται για τα παιδιά, για να τους δώσουμε διεξόδους», εξηγεί ο Βασίλης, τονίζοντας ακόμη ότι η «Γαία», την οποία επέλεξαν να στηρίξουν και να αναδείξουν μέσα από τον αγώνα, εκτός από τις πολύτιμες υπηρεσίες της, δίνει ένα πρότυπο στα νέα παιδιά και τον κόσμο. Έτσι τα παιδιά, αντί να παίρνουν επικίνδυνους δρόμους με κόντρες, αλκοόλ ναρκωτικά, βία και εκφοβισμό, απομόνωση σε ηλεκτρονικές συσκευές κ.τ.λ., μπορούν να επιλέξουν έναν πιο δημιουργικό δρόμο, να μάθουν να προστατεύουν τον εαυτό τους, να έχουν αλληλεγγύη και να σώζουν ζωές.
