του Θανάση Παντέ
▶ Κάπως αλλιώς ξεκίνησα να γράφω τα τελευταία «πάντα ρει» της χρονιάς που σε λίγο φεύγει…
▶ Στη σκέψη μου ήταν να κάνω, όπως συνηθίζεται, έναν απολογισμό για το 2024 που προσεχώς ολοκληρώνεται.
▶ Ένας απολογισμός ανούσιος, ωστόσο, τις περισσότερες φορές, αφού όσοι απολογισμοί κι αν γίνουν, το μόνο συμπέρασμα που προκύπτει με βεβαιότητα κάθε φορά είναι πως τα λάθη που έγιναν θα ξαναγίνουν, για να προσμετρηθούν κι αυτά στον επόμενο απολογισμό και πάει λέγοντας.
▶ Άλλωστε, κάθε χρόνος που αποχωρεί φορτώνει πάνω μας το φορτίο του, που όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται πιο δυσβάσταχτο.
▶ Λοξοδρόμησα όμως…
▶ Αντί απολογισμού, λοιπόν, στη σκέψη μου έρχεται ο φίλος μου ο Μπάμπης Μαρτίνος, στη μνήμη του οποίου θα αφιερώσω αυτές τις γραμμές, εν είδει μνημοσύνου.
▶ Πλήρης ημερών, όπως συνηθίζεται να λέγεται σε αυτές στις περιπτώσεις, έφυγε από τη ζωή ο φίλος μου ο Μπάμπης Μαρτίνος.
▶ Γράφοντας αυτά τα λόγια ανακαλώ στη μνήμη μου τη γνωριμία μας στην Καλαμάτα.
▶ Εκείνο που πάντα θυμάμαι από τον Μπάμπη, είναι το βιτριολικό χαμηλόφωνο χιούμορ του, πολλές φορές σχεδόν στα όρια της σιωπής, που πάντα συνόδευε μια υποψία χαμόγελου, που έδινε άλλη διάσταση στο σχόλιό του.
▶ Γιατί είχε πολύ χιούμορ ο Μπάμπης και συγχρόνως μια ακαταμάχητη παιδικότητα, που μόνο η βαθιά εμπειρία ζωής μπορεί να εκφράσει τόσο έντονα και με ελάχιστα λόγια.
▶ Ήταν, λοιπόν, με τον τρόπο του σκανδαλιάρης στα λόγια του, χωρίς ωστόσο να αγγίζει τα όρια του σκανδάλου. Άλλωστε, σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτός ο σκοπός του.
▶ Στα χρόνια που συνυπήρξαμε στην εφημερίδα «Φωνή της Μεσσηνίας», αμέτρητες ήταν οι φορές που είχαμε ανοίξει συζητήσεις επί παντός επιστητού, χωρίς ωστόσο ποτέ να ολοκληρώσουμε καμία από αυτές.
▶ Ως γνωστόν, καμία συζήτηση που είναι σοβαρή, και όχι σοβαροφανής, δεν ολοκληρώνεται και πάντα κάτι μένει για να συζητηθεί μιαν άλλη φορά, αν και αυτή η φορά δεν έρχεται, τελικά, σχεδόν ποτέ.
▶ Ένα από τα αγαπημένα μας θέματα, πάντως, και πέραν της τρέχουσας επικαιρότητας κάθε φορά, ήταν η Αθήνα, την οποία είχαμε ζήσει πολύ, αν και σε διαφορετικές περιόδους, και είχαμε πολλά να θυμηθούμε από αυτήν.
▶ Δεν ξέρω αν ήταν αθηνολάτρης ο φίλος μου ο Μπάμπης. Αθηνογνώστης πάντως ήταν και κάθε φορά με εξέπληττε ευχάριστα με όσα έλεγε.
▶ Σκέφτομαι πως αν είχαν καταγραφεί, θα αποτελούσαν μέρος της αθηναϊκής ιστορίας.
▶ Δυστυχώς, αυτό δε συνέβη και η ευθύνη είναι δική μου. Ο Μπάμπης τα έλεγε κι εγώ απλώς τα άκουγα.
▶ Όλα αυτά έως λίγο μετά τα μέσα του 2019.
▶ Ύστερα η ζωή τα έφερε αλλιώς και λόγω των συχνών μετακινήσεών μου, δε συναντιόμαστε πλέον. Η τελευταία φορά ήταν τον Οκτώβριο του 2019, στην κηδεία του κοινού μας φίλου και εκδότη της «Φωνής», Θανάση Τσαμούλη, στην Αυλώνα Τριφυλίας.
▶ Έκτοτε μιλούσαμε κατά καιρούς στο τηλέφωνο, αφού εγώ επέστρεψα πια στην Αθήνα κι εκείνος έμενε στην Καλαμάτα, κάνοντας ωστόσο πάντα συχνές επισκέψεις στην αγαπημένη του Κυπαρισσία, την οποία συχνά μνημόνευε στα λόγια του.
▶ Αυτά, λοιπόν, ως ύστατο αντίο στο φίλτατο Μπάμπη Μαρτίνο.
▶ Θα τον θυμάμαι με συγκίνηση κάθε φορά που η σκέψη μου θα επιστρέφει στην αισιόδοξη πόλη των ονειρικών ιβίσκων, όπως επιμένω να αποκαλώ την Καλαμάτα.
▶ Ένα αιώνιο παιδί που ήξερε να αστειεύεται με τη γελοιότητα των ασήμαντων και να αντιμετωπίζει τα σοβαρά με τη δέουσα περίσκεψη. Και πάνω απ’ όλα, ένας λάτρης του ευ ζην.
Αντίο, φίλε!
■ Υ.Γ. Καλή χρονιά να είναι το 2025, φίλτατοι αναγνώστες!