Καλοκαίρι, βράδυ, στο ιστορικό ρεστορανάκι του Ευσταθίου Δημόπουλου στη Μεσσήνη. Μαζί με τον Γιώργο Παπαδόπουλο, γιατρό και πνευματικό άνθρωπο, και τον Γιάννη Πανταζόπουλο, αρχιτέκτονα και πνευματικό επίσης άνθρωπο, τρώμε ήσυχα και ειρηνικά.
Πανηγύρι στο πάνω μέρος της πλατείας, στη Μεσσήνη. Παίζω εγώ τάχα «κουλούρα στο μπουκάλι» και ο Πέτρος με παρακολουθεί γελαστός.
Δείπνο στην αυλή του κοινού μας φίλου, του Γιώργου Γεωργιόπουλου, στον Αριστομένη, μαζί με τη γυναίκα, τα παιδιά τους, τον Πέτρο, τον σκηνοθέτη Τυπάλδο και τον φωτογράφο Μίμη Ζώη. Ο Πέτρος τραγουδάει, τραγουδάει…
Πανηγύρι στην πλατεία της Μεσσήνης, 20 Σεπτέμβρη, μετά τον ερχομό της εικόνας, στο ζαχαροπλαστείο του Χριστόπουλου. Με τα καλά μας ρούχα: Πέτρος, πατέρας μου, Μίμης Ζώης, Τάκης Βαλαβάνης, Παναγιώτης Γαλανόπουλος, Γιώργος Περιβολάρης, Γιώργος Νικολόπουλος, Τάκης Παναγόπουλος, Στέλιος Γιαννακόπουλος, Νίκος Ηλιόπουλος. Παστέλι ολόφρεσκο και ποτηράκια τσίπουρου να λάμπουν.
Στο καφενεδάκι του Καραμπάτου, δίπλα στο εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων στην Καλαμάτα, με τον μουσικό Νίκο Ξανθούλη, την Αγγελική Μήτρου και τον ίδιο τον Καραμπάτο. Ο Πέτρος χαμογελαστός προσποιείται ότι ρουφάει ναργιλέ.
Πρωινό καλοκαιριού στο «Κύμα», στην παραλία της Καλαμάτας, με τη Γιώτα Αργυροπούλου. Εγώ με τον καφέ μου, ο Πέτρος ξεφυλλίζει το βιβλίο του Γιάννη Γουδέλη «Ο γέροντας», δώρο μου.
Άλλη φορά, στο ίδιο μέρος, με τον Πέτρο, τον Δημήτρη (Μήτσο) Φωτόπουλο, τον Θανάση Τσαμούλη και τον Γιώργο Τσαγκάρη.
Με το αυτοκίνητό του, ο Πέτρος οδηγεί κι εγώ δίπλα του, ξεκινώντας από του «Κωνσταντινέα» στις Μαντίνειες, περνώντας απ’ τη FLASH. «Βατουριώνα» απ’ του Βάγια κοντά στο στρατόπεδο, καταλήγουμε στου Θανάση Βρυώνη στα Λέικα. Η φωτισμένη πόλη ενώνεται με τον έναστρο ουρανό.
Στο μεζεδοπωλείο «Μουλαβασίλη» στη Μεσσήνη, μεσημέρι, με τον Μίμη Ζώη. Ο Πέτρος τραγουδάει και πάλι, κρατώντας το «ίσιο» με το χέρι.
Απόγευμα Πάσχα, στο σαϊτοπόλεμο στην πλατεία της Μεσσήνης, με Κώστα Ντουφεξή, Ζώη Μίμη, Γιάννη Πριστούρη, Φρίντα Λιάππα και τον Πέτρο να χειροκροτεί.
Και ξαφνικά… ξύπνησα τρομαγμένος. Πετάχτηκα απ’ το κρεβάτι και ντύθηκα. Από τη λύπη, τη μεγάλη μου λύπη, ένιωθα πως είχα φύγει κι εγώ από αυτόν τον κόσμο, ότι βρισκόμουν κάπου αλλού, σε ένα σύννεφο. Όσα είδα έμοιαζαν μακρινά, σαν φαντασία, σαν κάποιος να μας είχε βγάλει φωτογραφία και να μας είχε υποσχεθεί πως θα μας τη στείλει. Μα δεν την έστειλε ποτέ…
[του Γιώργου Μαρκόπουλου]
Έτσι ήταν ο Πέτρος…
«Πατέρα, σ’ αγαπώ» – «Μήνυμα ελήφθη».
Αυτή ήταν η απάντηση που έδωσε ο Πέτρος Τσώνης στο μήνυμα της κόρης του, της Μαρίας. Έτσι ήταν ο Πέτρος – με τον δικό του τρόπο, με χιούμορ, ευθύτητα, και πάντα άμεσος.
Ένας κοινός μας φίλος έλεγε: ο Πέτρος δημιουργούσε φιλίες με σημαντικές προσωπικότητες χάρη στο ύψος και την παρουσία του, αλλά κυρίως επειδή μιλούσε στον άλλον σαν να τον ήξερε από παλιά. Ήταν αυθεντικός. Αν κάτι δεν του άρεσε, το έλεγε – ίσως και κοφτά.
Ήταν φίλος. Πραγματικός φίλος. Υποστήριζε τους φίλους του, διάσημους και άσημους, με τον ίδιο ζήλο. Αγαπούσε την αληθινή ζωή: τις παρέες, τα τραγούδια, το κρασί, το καλό φαγητό, το βουνό, τη θάλασσα, το ελαιόδεντρο, τη γυναίκα, τα παιδιά, το περιοδικό, το βιβλίο, τα παπούτσια…
Μου έμαθε να αγαπάω πράγματα που πριν δεν τους έδινα αξία. Με στήριξε. Έμαθα πολλά απ’ αυτόν.
Θα σε θυμάμαι, Πέτρο!
Στ.Μ.
Καλό ταξίδι, φίλε!
Αυτό το τεύχος του περιοδικού είναι το πρώτο που δε θα διαβάσει ο επί σειρά ετών διευθυντής του, έως το 2019, Πέτρος Τσώνης. Ο άνθρωπος που ήταν η χαρά της ζωής, έφυγε πρόωρα, για να συναντήσει τους αγαπημένους του φίλους που είχαν φύγει πριν από αυτόν.
Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Κι όμως, είναι η αμείλικτη πραγματικότητα. Ο Πέτρος έφυγε για το στερνό ταξίδι. Αυτά τα λόγια γράφονται στη μνήμη του – μια μικρή υπενθύμιση της καθοριστικής του συμβολής στην ύπαρξη και την επιτυχία του περιοδικού, αλλά και στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Μεσσηνίας.
Αυτό που τον χαρακτήριζε ήταν η στάση ζωής του: δημιουργούσε σχέσεις, φιλίες, και – κυρίως – τις υποστήριζε.
Σταματώ εδώ. Αν υπάρχει άλλη ζωή, φαντάζομαι τον Πέτρο με τους φίλους του να σχολιάζουν και να χλευάζουν – πάντα καλοπροαίρετα – τα ασήμαντα τεκταινόμενα μιας μίζερης καθημερινότητας που ξεχνά το ουσιώδες.
Καλό ταξίδι, φίλε!
Θανάσης Παντές
