του Πέτρου Α. Τσώνη
Δε θέλουμε να το πιστέψουμε, παρότι μας το διαβεβαιώνει άνθρωπος που γνωρίζει πολύ καλά την αγορά του ελαιολάδου.
Μας είπε, λοιπόν, ότι όλα τα λάδια που πωλούνται στις μεγάλες αλυσίδες αυτή την εποχή δεν είναι ελληνικά, αλλά εισαγόμενα από τρίτες χώρες, σε πολύ χαμηλές τιμές.
Και απορούσαμε πώς μπορούσαν να πωλούν λάδι σε τόσο χαμηλές τιμές, χαμηλότερες ακόμη και από την τιμή αγοράς.
Η δε Πολιτεία μέσω του μηχανισμού της τι κάνει άραγε;
Ό,τι έκανε τόσα χρόνια, μη μου τους κύκλους τάραττε δηλαδή, κι ας ευτελίζεται το χρυσάφι της Ελλάδας κι ας δυσφημείται το εξαίρετο αυτό προϊόν. Το οποίο έφυγε, με εκείνα τα τεράστια βυτία, για την Ιταλία και την Ισπανία, για να βοηθήσει τους εκεί εμπόρους να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο. Για να φθάσει στα καταστήματα γκουρμέ σε τιμές που ούτε να φαντασθεί μπορεί ο Έλληνας παραγωγός.
Μα, θα μου πείτε, αν ήμασταν σοβαρό κράτος, θα αντιμετωπίζαμε διαφορετικά τα πράγματα.
Αν ήμαστε σοβαροί καταναλωτές, θα απαιτούσαμε λάδι στο φαγητό μας και όχι σπορέλαια, που κι αυτό το καλοκαίρι πλημμύρισαν τα τουριστικά μέρη και της Μεσσηνίας.
Είναι δε και κάποιοι καταστηματάρχες που προσπαθούν να μας πείσουν- βλακωδώς-ότι δεν τηγανίζουν πατάτες με ελαιόλαδο-ελαιοπαραγωγοί οι ίδιοι-, γιατί καίγεται εύκολα και μυρίζει.
Και δε γνωρίζουν οι αδαείς ότι το ελαιόλαδο αντέχει περισσότερο στη θερμοκρασία από τα υπόλοιπα λάδια. Και αργεί και εκείνο το Σύμφωνο Ποιότητας που ξεκίνησε πριν από αρκετά χρόνια από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, για να συνεχίσει η Περιφερειακή.
Κατά τα άλλα, η Μεσσηνία- μέσω της περιοχής της Κορώνης- είναι πρέσβειρα της Μεσογειακής Διατροφής. Μια παροιμία λέει πως, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει, κι εμείς, όχι μόνο δεν το παινεύουμε, αλλά το προσβάλλουμε κιόλας.
Αν συνεχίσουμε έτσι, η πτώση είναι σίγουρη.
