του Πέτρου Α. Τσώνη
Πολλά τα κακά της κρίσης, τα οποία βιώνουν ιδιαίτερα οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων. Ελπίζουμε γρήγορα η χώρα μας να ξεφύγει από τον κατήφορο που τόσα χρόνια τώρα την οδήγησαν αυτοί που κυβερνούσαν! Όμως, παρά τα τόσα κακά που έφερε η κρίση, διακρίνουμε και κάποια καλά. Και εξηγούμαι: Πάνε αρκετά χρόνια τώρα που η ελληνική ύπαιθρος είχε εγκαταλειφθεί. Στα χωριά μας ζούσαν γέροντες, ενώ υπήρχαν ακόμη και ελαιοπερίβολα που είχαν αφεθεί, αφού οι ιδιοκτήτες αρνούνταν, όχι μόνο να τα καλλιεργήσουν, αλλά και να μαζέψουν τις ελιές.
Βλέπετε, ο εκμαυλισμός της ελληνικής κοινωνίας είχε φτάσει σε τραγικό σημείο με τα διακοποδάνεια, τα γαμοδάνεια κ.λπ. κ.λπ. Για να φθάσουν κάποιοι καλοζωισμένοι πολιτικοί να μας κάνουν συνενόχους, για να μπορούν να δικαιολογήσουν αργότερα το «μαζί τα φάγαμε». Το γράφουμε εδώ και χρόνια και κινδυνεύουμε να γίνουμε γραφικοί, ότι, δηλαδή, η ανάπτυξη θα έρθει μόνο όταν καλλιεργηθεί και η τελευταία πεζούλα.
Το διάβαζε και φίλος από το χώρο του λαδιού και συχνά-πυκνά με πείραζε με την επιμονή μου. Τον συνάντησα τελευταία περιχαρή. «Σου έχω καλά νέα-μου είπε- έπειτα από τόσα χρόνια βλέπω κόσμο στα χτήματα βλέπω ζωή στην ύπαιθρο». Και δεν είχε άδικο ο φίλος μου. Κάτι η κρίση, κάτι η καλή φετινή σοδειά, οι άνθρωποι επέτρεψαν στα χωράφια τους. Τα αγάπησαν. Κλάδεψαν και έκαναν λίπανση στα ελαιόδεντρα, καθάρισαν βάτα και σφάλαχτρα που είχαν κάνει δύσκολη την προσπέλαση.
Και βέβαια, όλη αυτή η ιστορία βοήθησε και την τοπική αγορά. Φανταστείτε πόσα επαγγέλματα δουλεύουν γύρω από την αγροτιά. Ελπίζουμε τα παραπάνω να μην αποτελέσουν μικρή παρένθεση και πιο πολύ ελπίζουμε να επιστρέψουν μόνιμα νέοι άνθρωποι! Η γη μπορεί να μας ζήσει.
