Σωσάννα Κ. Παναγιωτοπούλου
Πάμε να φτιάξουμε Μέγαρο Χορού στην Καλαμάτα. Και αν έχει υπέρογκο κόστος λειτουργίας, θα δούμε τι θα κάνουμε. Και αν τις περισσότερες μέρες του χρόνου είναι κλειστό, δε χάθηκε και ο κόσμος… Πάμε να φτιάξουμε και Ανοιχτό Θέατρο στο Νέδοντα. Και αν δεν έχουμε κόσμο για να το ανοίγει, να το κλείνει, να το διαχειρίζεται, κάποια λύση θα βρούμε… Πάμε να φτιάξουμε πολυχώρο πολιτισμού στην “Ηλέκτρα”. Και αν πάλι δεν έχουμε τρόπο να το λειτουργήσουμε, κάποια άκρη θα βρεθεί όταν θα έρθει η ώρα… Πάμε να φτιάξουμε φράγμα στα Φιλιατρά. Και αν δεν έχουμε τα δίκτυα όταν φτιαχτεί το φράγμα για να στέλνει το νερό στα κτήματα, μην απογοητευτούμε, θα έρθει ο καιρός για να τα φτιάξουμε κι αυτά… Πάμε να πάρουμε μαγνητικό τομογράφο για το Νοσοκομείο Καλαμάτας. Και αν δεν έχουμε προσωπικό για τη συνεχή λειτουργία του, θα δούμε τότε τι θα κάνουμε… Πάμε να πάρουμε ειδικά τρακτέρ στο Δήμο Μεσσήνης για να καθαρίζουν τις άκρες των δρόμων και αν δεν έχουμε χειριστές να τα λειτουργήσουν, θα τα αφήσουμε σταματημένα μέχρι να τους βρούμε… Πάμε να κάνουμε μελέτες πυροπροστασίας στα σχολεία. Κι αν κάποια σχολεία δεν έχουν οικοδομική άδεια, πρέπει οι Δήμοι πρώτα να βγάλουν την άδεια και μετά θα πάρουν τις μελέτες πυροπροστασίας, γιατί προέχει η νομιμότητα. Όμως, στα σχολεία αυτά που δεν έχουν άδεια επιτρέπεται κάθε μέρα να κάνουν μάθημα οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί… Πάμε να κάνουμε την Καλαμάτα πόλη του ποδηλάτου και των ποδηλατόδρομων. Κι αν σε μεγάλες διασταυρώσεις (π.χ. Μυρτιάς και Αρτέμιδος), ο ποδηλατόδρομος κόβεται, ο ποδηλάτης ας πάρει το ρίσκο του για να περάσει… Με τέσσερις λέξεις: Πάμε και όπου βγει… Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Κι ενώ αυτή η λογική μάς βγάζει στην καταστροφή, δε φαίνεται ότι πάει να αλλάξει. Φταίει το «βαθύ κράτος»; Φταίει η πελατοκρατία; Φταίει «το ζαβό το ριζικό μας»; Πάντως, εμείς «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»…■
