του Πέτρου Α. Τσώνη
Τελικά, είμαστε λαός της υπερβολής. Πάμε στην ταβέρνα και παραγγέλνουμε, λες και θα φάμε για τελευταία φορά. Χτίζουμε σπίτι τέτοιο, λες και θα ζήσουμε 500 χρόνια. Πάμε για ψώνια στο σούπερ μάρκετ και αγοράζουμε, λες και περιμένουμε Κατοχή.
Οι παραπάνω σκέψεις μού ήρθαν με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές του επόμενου μήνα και τον αριθμό συνδυασμών που έχουν ήδη ανακοινωθεί.
Δώδεκα, λέει, υποψήφιοι για το Δήμο Καλαμάτας, τόσοι πάνω-κάτω και στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας.
Αριθμός υπερβολικός, δε νομίζετε;
Όπου και να πας, όπου και να σταθείς, αυτές τις μέρες, όλο και κάποιος άγνωστος ή γνωστός θα σου χαμογελάσει και θα σου προσφέρει την καρτούλα του. Για να παραφράσω λίγο τον αείμνηστο Δημήτρη Ψαθά, αν πετάξεις πέτρα, θα σκοτώσεις υποψήφιο.
Οι γνώσεις μου στην Ψυχολογία και στην Κοινωνιολογία είναι περιορισμένες και πολύ θα ήθελα να μάθω από τους ειδικούς τι έπιασε τους Έλληνες ξαφνικά και θέλουν να ασχοληθούν με τα δημοτικά.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι για όλα αυτά ευθύνεται ο «Κλεισθένης», αφού έτσι ονομάστηκε ο νέος νόμος για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Και μπορεί ο Αθηναίος πολιτικός του 6ου π.Χ. αιώνα Κλεισθένης του Αλκμεωνίδου να έθεσε τις βάσεις για τη δημοκρατική μεταρρύθμιση της Αθήνας, μετά το τέλος της τυραννίας του Πεισίστρατου, ο νόμος όμως που δημιούργησαν οι νεοέλληνες με το όνομά του δημιούργησε υπερβολές, αλλά ελπίζουμε με το χρόνο να υπάρξουν νηφάλιες σκέψεις.
Άσε που άκουσα από μεγαλοστέλεχος της Νέας Δημοκρατίας ότι θα αλλάξουν το νόμο αν έρθουν στα πράγματα.
Ελλάς, το μεγαλείο σου…
Προς το παρόν, ας ανακαλύψουμε τους καλύτερους μέσα από το πλήθος των υποψηφίων για αυριανούς άρχοντες.
