Ανοιξιάτικοι στίχοι σκόρπιοι χορεύουν διαρκώς σε ένα σύμπαν νοερό και λουλούδιαπολύχρωμα κοιτάζω ή «βλέπω» παντού. Δε μου ξεφεύγει κανένα χαμόγελο, κανένα βλέμ-μα αγάπης, καμία κίνηση τρυφερότητας και φροντίδας και όπου μπορώ, μπορείς, προσθέ-τουμε. Στις γωνιές που ταΐζουν ή ξεδιψούν τα αδέσποτα, στην παραχώρηση μιας θέσης στοπολυκατάστημα ή στο λεωφορείο, στους εθελοντές που δίνουν αίμα, μυελό των οστών, στοχέρι που απλώνεται για να βοηθήσει, σε ένα λόγο ευγενικό, στη μικρή ενθάρρυνση και στομοίρασμα του καλού, υπάρχει μια μικρή νίκη.
Το Flash της Μεσσηνίας διάλεξε ένα φωτεινό εξώφυλλο και στις μέσα σελίδες μας θυμίζειτον «Κήπο της Λυσούς» σαν τον ορισμό της δύναμης, τον Καραγκιόζη που αντιστέκεται, τιςπεριπλανήσεις του Οδυσσέα που ταξιδεύουν τις ομορφιές του νομού μας σε όλο τον κόσμοκαι μια γλύκα μελιού, με τις μέλισσες να φτερουγίζουν πάνω από τα διάσπαρτα λουλούδια…Είναι απόφαση: Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω τη μαυρίλα που μας περιβάλλει ναπεράσει μέσα μου, ειδικά τώρα και ειδικά εδώ στο νότο που η Φύση μάς στέλνει απλόχεραπανίσχυρα αντίδοτα.
Ο αγώνας, ο προσωπικός και ο κοινός, προϋποθέτει να διατηρήσει ο καθένας μας αναμ-μένη τη σπίθα της ζωής και της ψυχής του. Με τον ίδιο τρόπο που το πιο βαρύ πένθος πουμπορεί να χτυπήσει κατάκαρδα έναν άνθρωπο -το να σπάσει η φυσική σειρά, θρηνώντας τοπαιδί του- έγινε ποτάμι που ξεχύθηκε στους δρόμους και τις πλατείες ζητώντας δικαιοσύνη,αλλαγή πορείας και μια καλύτερη ζωή για όλους.
Όσο κι αν έχει χιλιοειπωθεί περνώντας από «τοίχο» σε «τοίχο», ο Ελύτης ψιθυρίζει στα αυτιάμου, «την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις». Και ο άγνωστος επιμένει σε έναν πραγ-ματικό τοίχο, κάπου στην Καλαμάτα: «Μας φύτεψαν φόβο/μα φύτρωσαν φτερά»!Εν τέλει: «Να την αγαπάς την Άνοιξη…/για την Αναγέννηση που σε κάνει να ζεις».
Σωσάννα Κ. Παναγιωτοπούλου
